Groeiende nervositeit

De uitspraken die De Gucht zondagmorgen deed in de Zevende Dag kwamen niet echt als een verrassing. Zoals u hier vorige week reeds kon lezen, maakte De Gucht er in een debat op de Antwerpse universiteit geen geheim van dat er volgens hem enkel een Belgische regering kan komen indien CD&V en NVA hun verkiezingsbeloftes begraven. Gisteren herhaalde de minister het op nationale televisie, waarop NVA-voorzitter De Wever een uitval deed naar de Open VLD.

Nochtans heeft de VLD een punt. De Gucht zegt slechts wat eenieder in dit land weet - als men een Belgische regering wil vormen, dan zal men plat op de buik moeten. Dan zal men, zoals De Gucht vorige week op UFSIA zei, een soepel been moeten hebben. De Wever mag nog zoveel lawaai maken, het verandert weinig aan de realiteit van de Belgische politiek. Een Belgische regering komt er slechts als de Vlaamse partijen hun kiezers verraden.

Uiteraard heeft De Wever gelijk. Men kan van de VLD niks anders verwachten dan platvoerse bereidwilligheid tot een communautaire ijskast-operatie. Maar het siert de VLD dat zij hiervan nauwelijks nog een geheim maken. Het getuigt van een realistisch inzicht in de hedendaagse Belgische politiek. Dat is meer dan wat van De Wever kan gezegd worden.

De bittere uitval van De Wever naar De Gucht verraadt een groeiende radeloosheid. Men zegt dat de waarheid kwetst. En de waarheid is inderdaad dat De Wever langzaamaan tot het besef moet beginnen komen dat er van een staatshervorming, laat staan de Vlaamse resoluties, geen sprake kan zijn als er een Belgische regering moet worden gevormd. Zijn emotionele uitval kan slechts met moeite verbergen dat ook De Wever dat nu begint in te zien.

Wie dit duidelijk wel al inziet, is Yves Leterme. De man die de voorbije maanden voor de camera verschillende keren getuigde van loslippigheid, houdt nu die lippen op elkaar. Hoewel de CD&V officieel de analyse van De Gucht afwijst, valt de morele leider van het kartel op door zijn stilzwijgen. Probeert hij als formateur boven het gekibbel van de partijen te staan? Het is mogelijk. Maar het is ook mogelijk dat Yves Leterme tot het pijnlijke besef is gekomen dat De Gucht gewoon gelijk heeft. Misschien ziet Leterme eindelijk in dat hij enkel een Belgische premier kan worden als hij zijn verkiezingsbeloftes inslikt.

De realiteit van de Belgische situatie betekent dat men zijn Vlaamse wortels moet verraden als men een Belgisch staatsman wil worden. Als Leterme in de voetsporen van Verhofstadt wil treden en Belgisch premier worden, dan zal hij ook écht in de voetsporen van Verhofstadt moeten treden en elke Vlaamse reflex verdringen. Zal Leterme hiertoe bereid zijn? De nervositeit van De Wever getuigt in ieder geval niet van veel vertrouwen in zijn formateur.